خوانش شعری از وحید ضیائی به قلم علیرضا پنجه ای

مهندسی خیال و کلمه
علیرضا پنجه ای ( شاعر و روزنامه نگار )

شعر در موازات نثر مکتوب و شفاهیات زمان،خود پدیده ای دیگر است، دیگر از آن روی که تفاوت هایی دارد با مصالح سخن نویسی و سخن گویی رایج، دیگر گفتن شعر در یک تناسب قابلیت تاویل می یابد، وحید ضیایی در شعر نوروز95 خود،تلاش داشته تا بهره از ظرایف استتیک شعر را در تزویج مصالحی. معدود از هفت سین به. گونه ای شاعرانه بنمایاند، و از سر اتفاق این بهره ی مصنوع کمتر از آسیب تصنعی جلوه یافتن برخوردار. بوده است، از سر اتفاق باید اذعا...ن داشت شعر ما برای برونشد از وضعیت بحران شاعرکش مخاطب، نیازمند آن است که شاعران آوانگاردش کمی فیتیله ی پیشنهاد دهندگی و خلاقیت را عمدا پایین آورند تا مخاطبان. با نور تنظیمی ایشان که با نور ملایم سایر شاعران توفیر دارد،عادت کنند، و با توجه به اعتمادی که از طریق این عادت بین آفرینش گر و مخاطب هدف گذاری شده به وجود می آید،گویی پیمان بسته باشید برای نور بالاتر، کم کم اعتماد اعتیاد می آورد و آن جاست. که فرق بین گفتن حتی مضامین هدف گذاری شده توسط یک شاعر آوانگارد و یک شاعر شعرهای همسطح زیبایی عوام الناس شاخصه مند می شود.
می خواهم بگویم. وحید ضیایی به عنوان،مدرس،منتقد. و شاعری که به شعر پیشرو نظر دارد،به خوبی توانسته شعری مضمون محور را مهندسی رسانایی کند، آن گونه که سطح قابل اعتنایی از زیبایی شناسی شعری دوران را راضی نگه دارد، در واقع بین تولیدات شعری ما شاعران دو سطح در کلیت هنوز فاصله گذاری آکادمیکی نشده، تولید برای شاعران و حرفه یی های درگیر شعر و تولید شعر برای لایه های گونه گون جامعه.
می خواهم بگویم این آفرینه تولید مناسبی از سوی یک آفرینش گر آوانگارد برای دسته ی دوم مخاطبان یعنی لایه های ریز تا درشت مخاطب است.
این در مقامی ست که باید اذعان داشت شعرهای دیگر شاعر در وجه پیشنهاد دهنده اش تولیدی صرفا برای حرفه ای های شعر می ماند،بی. آن که به خود زحمت دهیم و سوال جانفرسا کنیم از هم که چه را شعر آوانگارد مخاطب ندارد، در حالی که شعر آوانگارد ذاتا برای معدود حرفه یی های شعر هدف گذاری شده و نباید هم از آن انتظار معجزتی داشت. اما آفرینش گر شعر آوانگارد به وقت مهندسی، قدرت آفرینش و مهندسی مضامین شاعرانه را به تر از شاعران شعر رایج توانایند.

‫#‏هفت‬ سین*
# وحید ضیایی

هفت کس آمدند
با چشمانی که سمت نگاهشان " سبزه" می رویاند

از" سیب" گونه های آنی
که تاریخ اکنونش را
چون بزکی تازه بر صورت مالیده بود

از " سکه" افتاده مهری بر خورجین دارا و ندار
از " سیر " تا پیاز درد دل کویر
وقتی از پریان دریاچه های خشک قصه می گفت
- با ماهی های بی ریای ساده ای
که هر صبح
از قلاب ها شعری می شنیدند -
از کودکانی
که سرزمینشان را
در گلدانی از سوسن و" سنبل " آب می دهند
با کاسه ای از پوکه های خالی

هفت کس آمدند
از جایی که هفت مرد
در زمستانی ابدی
محو شده بودند انگار

دو دیگر
" ستاره " آورده بود و"سلام "

" سین" از ارس می گیرم و سینی از سیستان
اندازه ی وطنم
تا دهان شیرین کند امروز
پری وشی
که از مولوی گذشته است و مزار
با دستانی
که آغوش قسمت می کند
با بهار
یک هزار و سیصد و نود و پنجمین بار بی تو .