قصه ماهی ها

گوش موج از قصه ی ماهی ها 

ماهی از دل آشوبه های دریا 

تو از 

یک تپش ناگهان آمده ای 

به قدمت فانوسی دریایی 

آنقدر ها که صراحت بودنت 

فراموشی آورده به ملاحان مست 

تو خوب می دانی 

می بینی 

و هر بار که موج سر میکوبد از سر 

شانه هایت ساحلی ست 

که بی تفاوت نگاه می کند 

و مرغان وحشی شعر را 

امن آشیان می شود 

تو خوب می دانی 

هیچ پرنده ی عاشقی حتی 

به بکارت آسمان نزدیک نمی شود 

و آن که در ماه قدم می گذارد 

لابد 

پلنگی وحشی 

قصه هایش را دریده است .

تو خوب می دانی 

چقدر سخت است 

کسی عاشق از مردی نشسته بلند شود 

محبوبش را بغل بکند 

و نگینی بکارد زیر یاقوتی لبهاش 

صنمی 

که ایستاده روبروش ،

او در صندلی اش فرو رود 

و مردی از خویش را ببیند 

که سرابی ست 

زیر هرم دقیقه ای خاموش .

ما 

به گناه بیشمار بوسه نفرین می شویم 

تا اجسادمان 

از کنار گوش هم رد شوند 

و گور هامان 

بی قطعه شعری حتی .

تو خوب میدانی 

کسی که مقابل دشت بایستاد 

تنهایی اش را 

دوچندان می بیند . 

تو خوب میدانی 

دریا 

نام عمیق ترین لحظه ی ماست 

آنگونه که قلبم 

زبانی که به هیچ کلمه ای 

ترجمه نخواهد شد .

اردیبهشتی از 95 

وحید ضیایی