مرگ ...

روزی 

دستی کوچک 

لای انگشت های شکسته ام قفل خواهد شد 

پیشانی سردم را 

رودی عمیق 

به مرور خواهد نشست 

و شانه ای به درازنای هستی 

تکیه گاهم می شود 

روزی 

که نه از بلند مناره ها 

نه از تخت های اندک 

نه از خیابان های بسیار 

حرفی زده باشم 

روزی به بلندی گیسوانی که تنهایی را 

به شکل چهار حرف 

در من 

خلاصه می کند ، 

آنروز 

دور و نزدیک 

به سالهایی فکر خواهم کرد 

که گریسته بودم زیسته بودم 

به همه آن سالهایی 

که زیر بارانی از شعر 

دست های تنهایی ام را 

در شعله ی گاه گاه نگاهی تر 

گرما می بخشیدم 

روزهایی 

که شرب مدام دروغ بود و 

شرارت بی امان خشکسالی 

با هزار خنجر از پشت و رو 

و تیر هایی 

که قلب تنهای بی مرامم را 

جوجه تیغی نجیبی کرده بود 

در باغ وحشی همیشه .

روزی 

دستی کوچک 

نام کوچک تنهایی ام را 

طوری صدا خواهد زد 

که بلرزم 

سر خم کنم به سمت کتاب های روشن بی ادعام 

تو را ببینم 

که ناگاه 

از صفحات کهنه شان رو خوش کنی 

- و در دم واپسین - 

صدایم کنی : 

وحید ...... ! 

و ناگهان خسته ی من 

اتفاق بیفتد ! 

مادرم مرا " تنها " زاد 

حالا چه فرقی می کند 

کی ... چطور ... چگونه ....

با انگشت اشاره ای بر لب 

به سبز مویه های جنگل خواهم پیوست 

و دختر کوچک مرگ 

کتابی 

به امضای من خواهد برد .

وحید ضیایی