وطنم دختری ست ...

فرض میکنم وطنم دختریست 

با موهای حنایی بلند 

گیس هایی که فروریخته تا کمر گاه 

مجنون مجعد آبشاری 

سلسله بسته از خاطره ی سر ها ... سنگ ها 

من 

ناظری نظرکرده 

دوچشم به میل کشیده 

خیره بر تصویری گذشته از آیینه

وطنم 

در مرکز سرخ جهان ایستاده ،

بسیار کشته های دهن کف آلودی ، سر باخته 

عصای سیاهی 

زیر طاق ابروهات .

اسمش را " فراق " می گذارم و غار های بلند 

در گوشش نام تو را طنین می افکنند ...

صدایش می کنم " هجران " 

تا اسم دیگر دختری باشد 

 سینه های پرشیر جوانی اش 

پر از نعش های پاره 

نعش های تشنه 

خندقی 

که به چال گونه اش می ماند 

و عصر های ولگردی گون ها 

پر از دستنویس شاعران مچاله ست . 

تاب بنفشه و 

سرسره بازی روی خونابه ی انفجار

باید 

" فراق " را 

توی مشتم پنهان کنم 

زیر جایی از پیراهنم که هنوز " می زند " 

اصلن بگذارم جای جوهر خودنویسی 

که هیچ کس 

در هیچ جنگی 

کاری به کارش ندارد ...

محبوبم را 

در شب یاوه ی دیجوری 

رخت شب بپوشانم از آغاز شفق 

گردن آویزی از راه شیری 

روی کاجی ناگهان 

پیله ببندم 

و فراق 

بافه اش 

خوشه ای گندم گردد 

برای آدمی 

که با تنها دختر جهان 

روی تنها شاخه ی استوار 

مزرعه ای می ریزد از اشک ها ، 

و لبخند گاه گاه نخستین کبوتری 

که دروغ نبسته 

سیاه نشده 

و خاکی 

وصله ی تنمان است 

با گردنه هایی قرمز 

و گرده هایی از عطر عمیق " زن " 

که روی نقشه ی جغرافیا 

مادرانه 

پاشیده ست .

وحید ضیایی